Fotoverslag: Gravel Series Limburg – Liberation Ride

Een donkere hemel, -3 graden en een ijslaag op de banken en tafels op het start/finishterrein. Je zou in eerste instantie niet zeggen dat het 5 mei is. De doedelzak begint te spelen en samen met (ongeveer) 40 andere bikkels vertrek ik om me te wagen aan de Heroes editie van de Liberation Ride als onderdeel van de Gravel Series Limburg. Op de planning staat 213km en 3500hm over de mooiste gravelwegen van Zuid-Limburg, België en de Eifel en dat helemaal in het teken van de bevrijding.

Sinds 1,5 jaar heb ik de beschikking over een cyclocrossfiets die ik met andere bandjes ook gebruik als gravelbike. Sindsdien ben ik steeds meer van gravelen gaan houden en heb ik veel nieuwe en mooie stukjes Nederland/België ontdekt (zelfs dichtbij huis). Daarnaast worden er steeds meer graveltochten georganiseerd. Een mooie ontwikkeling! Via Facebook zag ik begin februari de Liberation Ride van de Limburg Gravel Series voorbij komen. De combinatie van heuvels, gravel, de afstand en het stukje bevrijdingsgeschiedenis maakte me meteen enthousiast en ik heb me direct ingeschreven.

Dodenherdenking en briefing
Op 4 mei startte het programma in Banholt met de dodenherdenking, gevolgd door een briefing. De briefing startte wat later dan gepland (Limburgs kwartiertje?), maar was zeker een verrijking op de te rijden rit. In een half uur werden we bijgepraat over de bevrijding van Limburg door Frank Gubbels en vervolgens door een in soldatenpak gestoken Lars Toma over de route en langs welke historische plekken we zouden gaan fietsen. Als heuse soldaten kregen we een missie mee, die bij succes beloond zou worden met een speldje. Allereerst was de opdracht om in Hombourg een foto te maken van het oude treinstation, wat in WOII door de Belgen onbruikbaar is gemaakt, zodat de Duitsers er niets aan hadden. Foto nummer 2 moest getrokken worden van de Kollbruche in de Eifel. Na de briefing kregen we een BBB frametas gevuld met voeding mee, omdat de afstand tussen post 1 en 2 een kleine 100km bedroeg. Een mooie oplossing en achteraf gezien was de frametas ook wel handig, omdat je zo toch wat minder op je rug hoeft te proppen en wat meer mee kunt nemen (overigens ook een valkuil).

En dan gaat de wekker…
Ik sliep samen met mijn vriendin bij ’t Boerenhof in De Planck (Airbnb). Zij sliep lekker uit en ging overdag shoppen in Maastricht. Ik mocht er om 4.00u uit om een dag in het zadel door te brengen. Verschil moet er zijn :D!

Vanaf de Airbnb was het 6km fietsen naar de start die om 5.00u in de ochtend was. Na een aantal wisselvallige dagen qua weer, voorspelde Buienradar voorlopig geen regen. Droog starten, wat wel zo fijn is (zeker bij een temperatuur rond het nulpunt)! De route was overigens niet uitgepijld, maar vooraf was een GPX-bestand met de deelnemers gedeeld. Dit werkte perfect. Gedurende de gehele route was er één paadje die niet echt bestond, maar daar kon je makkelijk omheen navigeren.

De start
In het donker en onder begeleiding van doedelzakmuziek startte ik mijn missie op de fiets. De start was gezamenlijk, maar verder zit er geen wedstrijdelement in de tocht, wat een verstandige keuze is. Vooraf vond ik het vreemd dat de start niet wat later was, zodat je niet speciaal voor de eerste drie kwartier je verlichting hoefde te monteren. Tijdens de eerste kilometers vond ik het toch wel een toffe ervaring om in het donker in een stoet met lichtjes over onverharde stroken door het Limburgse heuvellandschap te scheuren. Ondanks dat iedereen de route via zijn/haar fietscomputer navigeerde, reden we bij de allereerste T-splitsing met z’n allen de verkeerde weg in (het lemmingseffect). Na een U-bocht kon het dan echt beginnen en diende de eerste onverharde strook zich snel aan. Na 6km begon de eerste klim die langzaamaan steeds steiler werd tot ruim boven de 20%. Zigzaggend tussen de keien en op zoek naar grip op de modderige strook, werkte ik mezelf naar boven. Lekker om warm en wakker te worden!

Over zowel verharde en onverharde wegen slingerde ik snel België in richting Hombourg. Omdat het pak hier nog dicht bij elkaar zat kon de eerste opdracht (foto maken van het treinstation in Hombourg) niet missen, aangezien hier iedereen stopte. Ik besloot mijn regenjack uit te doen, aangezien het tijdens het klimmen toch wel aan de warme kant was, ook al gaf mijn Garmin een temperatuur van -3 aan. Door het prachtige landschap en met opkomende zon vervolgde ik mijn weg richting de Wesertalsperre (Stuwdam) waar de eerste bevoorradingspost was (kilometer 40). In dit eerste deel moest de fiets al een paar keer op de schouder om over wandelpoortjes of omgevallen bomen getild te worden. Uiteraard geen probleem en het past ook wel bij het avontuurlijke van een tocht als deze.

Bij de eerste stop heb ik mijn bidons bijgevuld en goed gedronken en gegeten om de afstand tot de volgende post (94km verderop) te overbruggen. Na de Wesertalsperre wordt het wat mistiger en begint het voorzichtig te sneeuwen. De beentjes worden direct weer warm van de klim die volgt (een loper). Aan het landschap merk ik dat ik dichter bij de Eifel komt, aangezien ik hier alleen nog maar in het bos fiets en het een stuk groener is. Ondertussen heb ik een klim gehad waar ik fietsend niet omhoog kom. Een enkele mountainbiker zag ik wel fietsend omhoog komen, maar met mijn hardere en dunnere banden slipt mijn achterwiel door de modder en kom ik snel tot stilstand. Met mij lopen er velen hier omhoog. Als de modder/grashelling wat afvlakt waag ik opnieuw een poging. Dit kost de nodige energie en ik ga maar een fractie harder dan iemand die naast me wandelt. Toch kom ik in mijn tweede poging boven en zet ik mijn weg voort richting de Eifel. Rond de Duitse grens ben ik op het hoogste punt van de route (600 meter boven NAP). Bij Konzen fiets ik Duitsland binnen en gaat de route over mooie, maar ook soms steile paden verder richting de Rursee. Op de off-road stukken kom ik haast niemand tegen. Een combinatie van de ligging en het tijdstip denk ik. Heerlijk!

Na 82 kilometer heb ik mijn voorband lekgereden in een doorn. Tijdens het wisselen kwamen een aantal heroes voorbij rijden die allen vriendelijk vroegen of het wilde lukken. Na een snelle wissel (voordat de vingers echt te koud werden) kon ik verder. Een asfaltafdaling volgde om vervolgens de Rurberg op te fietsen. Deze ken ik nog van eerdere rondjes door de Eifel op mijn racefiets. Echter volgt de route niet de gehele asfaltklim, maar slaat deze halverwege af op een onverhard pad.

Richting Schmidt en het Hürtgenwald (een plek waar tijdens WOII ontzettend hard is gevochten tussen Geallieerden en de Duitsers) volgen nog wat pittige beklimmingen, waarvan er één bezaaid was met omgevallen bomen. Tijdens de briefing werd verteld dat in dit deel van de Eifel in een gebied van 6 vierkante kilometer gemiddeld één dode per vierkante meter is gevallen en dat het daarom ook wel de Meat Factory werd genoemd. Bizar als je erover nadenkt.

Na 110km heb ik deel twee van de missie uitgevoerd, namelijk een foto maken van de kollbruche. Na een relatief lange klim ging de route weer terug richting de Belgisch/Duitse grens en vanuit daar richting Nederland. Ik was blij dat ik na ongeveer 130km de tweede post had bereikt, want mijn bidons waren al een tijdje leeg en ik kon wel wat vocht gebruiken. Na het vullen van de bidons en een lekkere punt rijstenvlaai kon ik weer verder.

Ondertussen was ik 6 uur onderweg, maar de benen voelden nog prima. Doseren werkt dus echt :)! De steile klimmetjes begonnen wel steeds meer pijn te doen met als toppunt een onverharde klim met een maximum van 25% na 155km fietsen. Met een lichtste verzet van 34×28 werd het er niet makkelijker op. Na 165km volgde de 3e bevoorrading en na 172km was ik definitief terug in Nederland. Nog 40 kilometer te gaan dus. Ondertussen waren ook de andere afstanden op de route gekomen en was het wat drukker op de paden. De route slingerde door het Limburgse landschap, met af en toe een omweg, terug naar Banholt. Een aantal wegen herkende ik van de racefiets, maar in plaats van de asfaltwegen pakten we nu de bekende heuvels over een onverharde weg. De laatste kilometers hadden wat weg van een off-road versie van de Amstel Goldrace, aangezien ik over de Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg en Keutenberg ben gereden (voor zover ik ze juist herkend heb).

Helaas reed ik na 200km nog mijn achterband lek. Gelukkig scheen het zonnetje en had ik nog 3 reservebandjes over en kon ik mijn weg richting de finish snel hervatten. Na 218 kilometer (inclusief de 6km vanuit de Airbnb), 3433 hoogtemeter en 10:33 uur in het zadel rolde ik moe maar voldaan over de finish en stond er een lekker bord pasta te wachten. Ook nam ik hier mijn speldje en medaille in ontvangst en zat mijn gravelavontuur er op. Zie hier de link naar mijn Stravarit.

Mooie ervaring
Ik wil de organisatie complementeren voor de uitstekende verzorging en geweldig mooie route. Ik kan terugkijken op één van de mooiste fietstochten die ik tot op heden heb mogen maken. Het bevrijdingssausje wat eroverheen gegoten is maakt het voor mij helemaal af! Als ik achteraf een inschatting mag maken was 70-80% van de route onverhard met een combinatie van gravel, zand en af en toe gras. Ook enthousiast geworden? Op 8 september is er de mogelijkheid om aan de volgende editie mee te doen!

Tips

• Denk goed na over je bandenkeuze (afhankelijk van de weersomstandigheden). Bij natte ondergrond kunnen wat extra noppen geen kwaad. Bandendruk is uiteraard ook van belang. Ik ben voor veilig gegaan door ze niet te zacht op te pompen. Uiteindelijk reed ik met 3 bar voor en 3,1 achter.
• Rijd tubeless indien mogelijk. Mijn wielen zijn hier niet geschikt voor, resulterend in twee lekke banden. Vooraf las ik verhalen van een eerdere graveltocht in Limburg waarbij de meidoornstruiken net gesnoeid waren en waardoor veel mensen lek reden. Ik heb 4 reservebandjes meegenomen en daarnaast een plakset, zodat ik eventueel een band kan plakken. Ook had ik plakkers bij me om eventueel een gescheurde buitenband te kunnen repareren.
• Zorg dat je een goede multitool bij je hebt met liefst een kettingpons en daarnaast een missing link. Zo kun je altijd een gebroken ketting repareren. Als je pech hebt kan de bewoonde wereld een eindje weg zijn namelijk.
• Neem een pompje mee. CO2 patronen zijn makkelijk en snel, maar niet oneindig. Met een pompje heb je oneindig lucht.
• Zorg dat je een Garmin hebt die minstens 12-15u kan navigeren op een volle batterij. Mijn Garmin Edge 1030 had na 10,5 uur nog 43% van de batterij over. Als back-up heb ik de app ‘BikeGPX’ op mijn telefoon geïnstalleerd en ook hier de route op ingeladen.

Foto’s onderweg
Zie hieronder nog een paar foto’s van de mooie omgeving onderweg!