Fietsvakantie in het Ötztal in Oostenrijk (2019)

In juni gaan we ieder jaar met vrienden een week op fietsvakantie. Dit jaar staat Oostenrijk op het programma. De klimmen zijn er over het algemeen wat minder bekend, maar dat betekent niet dat de klimmen minder zijn. Sterker nog, Oostenrijkers leggen over het algemeen een weg steiler en onregelmatiger tegen een berg op dan bijvoorbeeld de Fransen en daarnaast ligt Oostenrijk midden in de Alpen.

Op zaterdag 1 juni komen we aan in een stralend Tirol. We slapen in een appartement in het bergdorpje Gries, een zijtak van het Ötztal en op 20km van Sölden. Het weerbericht ziet er voor de hele week erg gunstig uit, dus het belooft een mooie week te worden.

Overzicht van de week
Dag 1: ÖtztalerGletscherstrasse & Gries (65km – 1.890hm)
Dag 2: Kaunertaler Gletscherstrasse & Pillerhöhe (103km – 2766hm)
Dag 3: Kühtai Sattel & Silzer Sattel (102km – 2604hm)
Dag 4: Gramartboden, Halltall, Hinterhorn Alm & Sagalm (118km – 3242hm)
Dag 5: Timmelsjoch (45km – 1408hm)
Dag 6: Rustdag
Dag 7: Hochimst, Hahntennjoch, Holzleitensattel, Silzer Sattel, Niederthai, Köfels, Vent, Gries (211km – 5003hm)

Totaal: 644km & 16.913hm, wat er op de kaart als volgt uitziet:

Dag 1: Ötztaler Gletscherstrasse & Gries (65km – 1.890hm)

Ritinfo

Link naar Strava activiteit.

Naam beklimming	Lengte	Gem %	Aantal hm	Hoogte top
Ötztaler Gletscherstrasse	14,7km	9,8%	1442	2795m
Gries	6,9km	7,7%	552	1703m

Verslag rit
We arriveren halverwege de middag, doen de nodige boodschappen, checken in om vervolgens snel nog even op de fiets te springen. Het plan is om vanuit Gries naar Sölden te fietsen en de Ötztaler Gletscherstrasse op te fietsen en vervolgens weer terug te keren naar het appartement met aan het eind de klim naar Gries. Met een strakblauwe lucht en wat stramme beentjes van de heenreis, starten we met een 5km lange afdaling van Gries naar Längenfeld. Vervolgens fietsen we door het Ötztal naar Sölden. Een prima begin van de rit om even op te warmen. Het stuk naar Sölden is vals plat omhoog en ongeveer 15km lang met 200 meter stijging. Goed te doen dus. De omgeving waar we doorheen fietsen is prachtig, dus dat is genieten.

Ötztaler Gletscherstrasse
Aangekomen in Sölden beginnen we aan de pittige Ötztaler Gletscherstrasse die 14,7 km lang is met een gemiddelde stijgingspercentage van 9,8%. De finish ligt op 2795m hoogte en is daarmee een van de hoogst geasfalteerde beklimmingen van Europa en de hoogste van Oostenrijk. De klim is doodlopend en gaat naar de voet van de Rettenbachferner en Tiefenbachferner (2 gletschers). 1,5 kilometer onder de top kun je kiezen naar welke gletscher je rijdt, waarbij de Tiefenbachferner net wat hoger is dan de Rettenbachferner. Het hoogste puntje asfalt van de Tiefenbachferner ligt zelfs op 2830 meter hoog. Toch staat bij de Rettenbachferner blijkbaar het bordje ‘hoogste weg in de EU’, omdat hier bij de Tiefenbachferner geen ruimte voor is. Of dit klopt vraag ik me af, aangezien de Col de la Bonette hoger dan 2800 meter is. Hoe dan ook, het is erg hoog (voor Europese begrippen)!

De klim is vanaf het begin regelmatig en steil. Enkel bij het tolstation vlakt de weg wat af, om vervolgens weer net zo steil door te lopen. Eenmaal bij het tolstation aangekomen ziet het er erg verlaten uit. Gelukkig kan ik er met de fiets langs om de weg verder omhoog te vervolgen. Waar het eerste deel van de klim nog boven Sölden slingert (na 3km kun je overigens de afslag naar Hochsölden nemen), schiet de klim na het tolstation een ander dal in. Aan de hoeveelheid sneeuw merk ik dat ik steeds hoger kom. Gestaag klim ik verder tot ik in de verte sneeuw over het wegdek zie liggen. Door de felle zon heeft een sneeuwmuur het begeven en ligt er over een lengte van 30 meter sneeuw over de weg. Aangezien het nog 3km fietsen is naar de top, besluit ik een stukje door de sneeuw te lopen. Ondanks dat mijn voeten er ver in weg zakken en nat worden, gaat dit verder prima. Na het stukje klunen stap ik weer op en fiets ik verder. Even later kom ik aan bij de skilift, waar de weg opsplitst naar de Tiefenbachferner en Rettenbachferner. Aangezien de weg naar de Tiefenbachferner nog is afgesloten en nog helemaal vol ligt met sneeuw, fiets ik verder richting de Rettenbachferner. Een kilometer voor de top stopt mijn avontuur. Gezien de grote hoeveelheden sneeuw op de berg en het wegdek besluit ik hier om te draaien omdat het vanaf dit punt niet veilig meer voelt en ik geen zin heb om tussen de sneeuw door naar de top te zigzaggen. Desondanks heb ik een uitdagende klim gereden door een prachtig landschap. Omdat de weg voor auto’s was afgesloten was het lekker rustig. Wat volgt is een heerlijke afdaling naar Sölden en vervolgens door het Ötztal richting het appartement om af te sluiten met de klim naar Gries.

Gries
De klim naar Gries zou je niet zomaar oprijden als je er niets te zoeken hebt, maar toch is deze de moeite waard. De klim start met een serie haarspeldbochten en het uitzicht wordt per bocht mooier. Als er voldoende hoogte is gewonnen, schiet de klim met 2 tunnels verder het dal in, waar de weg langs de Fischbach rivier naar het dorpje Gries loopt. Als je vanuit Gries nog 1 (steile) km doorfietst eindig je in Winnebach, wat niet meer is dan een hotel en een paar huizen rondom een binnenplaats. We rijden deze beklimming rustig op en worden op het einde nog ingehaald door een jongetje op een stalen ros die er duidelijk zin in had.

Dag 2: Kaunertaler Gletscherstrasse & Pillerhöhe (103km – 2766hm)

Ritinfo

Link naar Strava activiteit.

Naam beklimming	Lengte	Gem %	Aantal hm	Hoogte top
Kaunertaler Gletscherstrasse	38,7km	4,9%	1966m	2750m
Pillerhöhe	7,5km	9,5%	712m	1573m

Verslag rit
Met de auto rijden we naar Prutz (50 min rijden). Vanaf hier is het plan om eerst de Kaunertaler Gletscherstrasse (op één na hoogste van Oostenrijk) op te rijden welke doodlopend is, om vervolgens vanuit Prutz nog een ronde te maken over de Pillerhöhe.

Kaunertaler Gletscherstrasse
De Kaunertaler Gletscherstrasse is de mooiste beklimming die ik deze vakantie gereden heb. Aangezien ze in Prutz het begin van de klim open hebben gebroken, maken we een ommetje door het dorp om vervolgens aan de klim te beginnen. We fietsen langzaamaan het prachtige dal binnen met veel mooie natuur. De klim start eenvoudig en is perfect om de benen op te warmen. In de eerste kilometers komen we drie tunnels tegen (dus denk aan het meenemen van lichtjes als je hier fietst), waarna er een wat steilere kilometer volgt. Vervolgens vlakt de klim weer wat af en is het zeer goed te doen. Ongeveer halverwege volgen er drie zwaardere kilometers, die je naar de bovenkant van de stuwdam brengen waar ja al een tijdje tegenaan kijkt. Eenmaal aangekomen bij het stuwmeer hebben we weer tijd om wat op adem te komen en volgen 5 zo goed als vlakke kilometers langs het stuwmeer. Getuige de stand van het water moet er nog een hoop smeltwater komen, iets wat op het hogere deel van de klim ook blijkt gezien de hoeveelheid sneeuw die daar nog ligt.

Als we het stuwmeer voorbij zijn, start de klim pas echt en gaan we op eigen tempo verder naar de top. Op 11km van de top staan op het profielkaartje twee kilometers van respectievelijk 5% en 4,5%. Aangezien hier 2 korte afdalingen inzitten steigt de rest tegen de 10% en zijn ze in de praktijk pittiger dan verwacht. Na de tweede mini-afdaling begint de weg weer serieus te steigen en volgt een aardige serie haarspeldbochten, waarbij het uitzicht in iedere bocht mooier wordt. In de verte zie je tussen de bomen door het stuwmeer liggen en kijk je uit over het dal. Hoe hoger we komen hoe minder bomen er staan en hoe meer sneeuw er langs de weg ligt. Een meertje bovenin is nog bevroren en bedekt met sneeuw. Aangezien de strasse geopend is, is het bovenin gezellig druk. Al met al was de klim erg mooi en zeker een aanrader, maar wel pittiger dan het profielkaartje doet vermoeden. Ondanks het gemiddelde stijgingspercentage van 4,9%, klim je in de laatste 12km toch ongeveer 1000 meter, wat een serieuze alpencol is.

Na de top volgt een heerlijke afdaling naar beneden. Regelmatig stoppen we om van het prachtige uitzicht een foto te maken. We hebben ons windjack aangetrokken, maar dit was niet eens perse nodig. Bij het tolstation stoppen we om onze bidons te vullen, zodat we op weg naar Prutz ons vocht aan kunnen vullen.

Pillerhöhe
Aangekomen in Prutz fietsen we een stuk langs de rivier om de Pillerhöhe vanuit Neuer Zoll te pakken, om vervolgens weer naar Prutz af te dalen. Andersom had ook gekund, maar de klim vanuit Prutz overbrugt dezelfde hoogtemeters in 3km extra en is wat onregelmatiger, dus besluiten we de moeilijkste kant op te rijden. De route die wij nemen voert een klein stuk over onverharde weg (goed te doen overigens), waarna de klim begint.

Aan de voet van de klim is de temperatuur opgelopen tot een kleine 30 graden en de klim kent verder nauwelijks schaduw op dit tijdstip van de dag. Door de hitte, de klim die al in de benen zit en het stijgingspercentage van gemiddeld 9,5% krijg ik het gedurende de klim steeds zwaarder. Gelukkig duurt de klim “maar” 7,5km en ben ik blij als ik boven ben. Bovenop heb ik een fantastisch uitzicht op het dal en zie ik de weg die door het groene landschap omhoog slingert en die ik net heb afgelegd. Vreemd genoeg ziet de klim er vanaf hier lieflijk uit en ben ik de pijn snel vergeten. Wat volgt is een lekkere afdaling om vervolgens bij de auto aan te komen. Op weg naar het appartement stoppen we voor een heerlijke koude cola en wat eten. Wederom een topdag op de fiets gehad!

Dag 3: Kühtai Sattel & Silzer Sattel (102km – 2604hm)

Ritinfo

Link naar Strava activiteit.

Naam beklimming	Lengte	Gem %	Aantal hm	Hoogte top
Kühtai Sattel	17,8km	6,9%	1240m	2017m
Silzer Sattel	9,7km	10,4%	1010m	1690m

Verslag rit
Vandaag staat er voor het eerst een echt rondje op het programma (dus niet via dezelfde weg weer terugfietsen) met wederom een klim boven de 2000 meter. We rijden met de auto naar Oetz waar we de rit starten. Omdat er hier ruimte te over is hadden we verwacht wel ergens een parkeerplek te vinden, maar nagenoeg alle plekken zijn hier privé, dus hebben we de auto betaald weggezet in het centrum van Oetz.

Kühtai Sattel
Vanuit Oetz beginnen we koud met het beklimmen van de Kühtai Sattel (ook wel bekend als de eerste klim uit de Ötztaler Radmarathon). De eerste kilometer staat er continu een percentage met twee cijfers op mijn Garmin, dus de benen zijn meteen weer wakker (en doen wat pijn). De Kühtai slingert eerst omhoog boven Oetz en gaat vervolgens het dal in. Ongeveer halverwege volgt een serie haarspeldbochten om vervolgens verder het dal in te schieten. Het eerste deel van de klim is een stuk zwaarder dan het tweede deel. Wel worden we in het tweede deel ter hoogte van de tunnel verrast door een behoorlijk steile kilometer. De laatste 5km lopen lekker door en uiteindelijk komen we in het skidorpje Kühtai bovenop de col. Dit is tevens één van de weinig beklimmingen waar we boven komen en waar ook echt een bordje staat. Heel toepasselijk in de vorm van een koe!

Vervolgens dalen we ruim 23km af naar Kematen in Tirol. De weg is goed en redelijk rechttoe rechtaan met zo nu en dan een bocht(je). Ideaal om goed snelheid te maken zonder veel te hoeven remmen. Halverwege de afdaling krijg ik een klap wind van de zijkant en begint mijn fiets te slingeren (ook wel bekend als shimmy of speed wobble). Best eng om mee te maken, omdat je het gevoel hebt dat je de controle gaat verliezen. Gelukkig krijg ik de fiets op tijd recht en daal ik iets voorzichtiger af. Aangekomen in Kematen volgt een stuk van ruim 30km “vlak”. Af en toe loopt de weg valsplat op of zit er een klein klimmetje in, maar hier schieten de kilometers lekker op.

Silzer Sattel
Eenmaal aangekomen bij Haiming slaan we de Silzer Sattel in en begint het klimwerk weer. Dit is de klim waar Emanuel Buchmann een jaar later zijn Everest poging doet. Mocht je overigens geen zin meer hebben om te klimmen, dan kun je ook voor de optie kiezen om door het dal naar Oetz te fietsen. Net als gisteren is het weer ontzettend heet als we aan de klim beginnen en fietsen we weer in volle zon zonder enige beschutting. Omdat mijn voeten door de hitte zijn opgezet en knellen in mijn schoen, doe ik ze voorafgaand aan de klim even uit en vervolgens begint mijn avontuur naar boven van 10km lang tegen ruim 10% gemiddeld. De eerste 8km zijn zelfs 11-12%, dus het belooft weer een zwaar slot van de dag te worden. Net als op de Pillerhöhe fiets ik moeizaam naar boven. Het zweet stroomt langs mijn gezicht en mijn ogen doen pijn van de combinatie wrijven, zonnebrand en zweet. Ik werk regelmatig een gelletje naar binnen en probeer genoeg te drinken. Richting de top zijn mijn bidons leeg en baal ik dat ik ze niet heb gevuld bij het fonteintje wat ik na 7km tegenkwam. De laatste 2km rijd ik wat meer beschut en richting de top vlakt de weg af. Bovenop de top staat een bordje met de naam “Sattele”. Snel een foto maken en afdalen naar Oetz. De afdaling komt na 2km op de Kühtai Sattel uit. Ook deze kant daalt heerlijk af. Aangekomen in Oetz duiken we een supermarkt in om eten en drinken in te slaan, zodat de tank weer kan worden bijgevuld. Op naar het appartement waar een BBQ op ons wacht 🙂

Dag 4: Gramartboden, Halltall, Hinterhorn Alm & Sagalm (118km – 3242hm)

Ritinfo

Link naar Strava activiteit.

Naam beklimming	Lengte	Gem %	Aantal hm	Hoogte top
Gramartboden	2,8km	10,9%	303m	877m
Halltal	8,2km	11.3%	924m	1504m
Hinterhorn Alm	12,4km	7,7%	955m	1514m
Sagalm	5,9km	8,9%	527m	1106m

Verslag rit
Voor de 4^e dag besluiten we om rondom Innsbruck wat klimmetjes te doen. Op basis van het WK wegwielrennen, de Fiets 500 en Cyclingcols.nl heb ik me laten inspireren en vooraf een ronde in elkaar geklikt. Dat de benen pijn gaat doen staat vast, aangezien er een paar behoorlijke kuitenbijters in zitten. Eigenlijk fiets je een ronde rondom Innsbruck door het dal, waarbij je op verschillende plaatsen de bergen in schiet en een beklimming doet en vervolgens deze weer afdaalt. Als er iemand in je fietsgroep een klim niet ziet zitten of tot boven op kan fietsen, dan kan hij of zij altijd onderaan de klim wachten om vervolgens samen verder te fietsen. Ideaal dus.

Met de auto vertrekken we richting Innsbruck. Wederom hebben we moeite met het vinden van een parkeerplaats, maar uiteindelijk vinden we een mooie plek bij de McDonalds in Völs vlakbij Innsbruck. We fietsen de ronde met de klok mee, om de zwaarste kuitenbijters maar meteen gehad te hebben.

Gramartboden
Vanuit Völs naar Innsbruck hebben we de tijd om rustig in te fietsen. Na 3 dagen klimmen voelen de beentjes toch wat stram en is het fijn niet meteen met klimmen te beginnen. Als eerste op het menu staat de Grammartboden, ook wel bekend van het WK wegwielrennen 2018. Het steilste stuk is hier 28% en tijdens het WK ging Tom Dumoulin (die 4^e werd) hier slingerend over de weg naar boven. Verder is de klim relatief kort (2,9km). Langs de Inn fietsen we Innsbruck binnen en ergens in Innsbruck slaan we linksaf en loopt de weg meteen flink op. Volgens mijn Garmin is het stuk van de klim wat in het WK parcours was opgenomen nog niet officieel begonnen, maar toch  loopt de weg ruim boven de 10% op. Na wat zigzaggen door de straatjes van Innsbruck begint de klim dan echt. Eigenlijk is het niet eens een officiële klim, maar gewoon een hele steile straat die vanuit Innsbruck tegen de berg is opgelegd en waar een paar huizen aan staan. De klim is een sluipmoordenaar, aangezien deze langzaamaan steeds steiler wordt en je dit vanaf de fiets niet meteen door hebt. Aan je benen voel je het wel en langzaamaan is het fietsen overgegaan in stoempen en is er geen vorm van souplesse meer over. Voor de steilste strook staat 28% op het wegdek geschilderd en het kost me veel inspanning om de pedalen rond te krijgen. Gelukkig duurt dit stuk niet al te lang en vlakt de klim richting de top langzaam af en voelt 15% als vals plat.

Halltal
Via de weg aan de andere kant van de top dalen we af naar Innsbruck en vervolgen we onze weg naar Hall in Tirol om de Halltal te bedwingen. Deze belooft nog een stuk zwaarder te worden met de laatste 4km gemiddeld ruim 15%. Omdat we wat hoger door het dal hebben gereden, starten we de klim ter hoogte van Absam. Het begin rijden we over een wat drukkere weg naar boven, maar al snel komen we bij een slagboom waar een smallere weg naar boven loopt. De weg is voor auto’s afgesloten en hier begint het “leuke” deel van de klim door het steeds smaller wordende Halltal met het Herrenhäuser als eindstation, wat een overblijfsel is van de tijd dat hier zoutmijnbouw plaatsvond.

Na de slagboom loopt het stijgingspercentage snel op en zijn de loodzware laatste 4 kilometer begonnen. Op mijn lichtste verzetje (34×28) kom ik op de stukken van 15% nog prima rond. De klim is als het ware een hele ruime bocht naar links het dal in met op het eind een paar haarspeldbochten en conform het profielkaartje lijkt het redelijk gelijkmatig verdeeld, dus ik ben positief gestemd. Als de weg echter meer naar het westen draait en de klim wat meer open wordt begint ook het wegdek verder te stijgen en zie ik plots een muur voor me. Tenminste, ik fiets op een stuk van 15%, maar verderop lijkt de weg nog een stuk steiler te worden. Ik krijg de pedalen steeds moeilijker rond en begin over de weg van links naar rechts te slingeren om niet af te hoeven stappen. Kruipend kom ik vooruit en er lijkt geen einde aan te komen. Halverwege de muur staan twee wandelaars toe te kijken en geven me een subtiel applausje als ik voorbij fiets. Trots dat ik ben wil ik niet afstappen en hark ik verder omhoog en dat gaat net. Een tandje of 10 kleiner was ook welkom geweest. Het stuk erna (ruim 12% voelt als vlak aan en ik ben blij dat dit stuk er op zit. Later in de afdaling zie ik een bord staan met 32%, dus dat verklaart een hoop. Steiler dan dit heb ik nog nooit gefietst met mijn racefiets, dus ik ben weer een ervaring rijker.

Na deze muur kom ik weer meer tussen de bomen te fietsen en zie ik al snel weer percentages van 15-17% op mijn Garmin staan. Ruim een kilometer voor de top (als de haarspeldbochten ongeveer moeten komen) wacht me een nieuwe verrassing. Vanaf hier is de klim naar de top namelijk onverhard. Het gravelpad ziet er in eerste instantie OK uit, maar de strook naar de eerste bocht loopt al snel op tot boven de 20%. Staan gaat hier niet, omdat dan mijn achterwiel wegslipt, dus hangend naar voren zoek ik een weg naar boven. Soms verlies ik grip op mijn achterwiel en spint deze door als ik over een slecht stuk rijd. Ik probeer zoveel mogelijk over de harde stukken grind te rijden, maar omdat het tempo laag is, zwalk ik een beetje en kom ik soms op lossere stukken terecht. Zonder een voetje aan de grond overleef ik de eerste steile strook. De stukken tussen de haarspeldbochten zijn wat beter te doen, omdat het percentage hier “maar” 12-15% is. Even later komt er een nieuwe steile strook van tegen de 20% aan. Deze gaat net zo moeilijk als de vorige strook met als verschil dat ik hier wel een voetje aan de grond moet zetten na een stuurfout. Opstappen zit er hier niet bij, dus ik loop 50 meter tot de volgende bocht. Vanaf hier zet ik koers richting de top en doemt dan eindelijk het Herrenhäuser op. Ik ben boven! Ik fiets nog achter het pand langs en het pad lijkt verder te lopen, maar gelukkig staat er een bordje dat het vanaf hier niet meer toegestaan is om te fietsen. Deze keer besluit ik me maar aan de regels te houden :). De afdaling is een stuk minder leuk, aangezien ik geen schijfremmen heb. Door het stijgingspercentage van de weg (en een deel is ook nog eens onverhard) kan ik niet teveel snelheid maken, wat betekent dat ik flink moet remmen. Het gevolg is dat mijn velgen steeds heet worden en omdat ik geen zin heb in een klapband stop ik zo nu en dan om mijn velgen af te laten koelen. Uiteindelijk kom ik heelhuids beneden en vervolgen we onze weg naar de Hinterhorn Alm.

Hinterhorn Alm
Vanaf de onderkant van het steile stuk van de Halltal begint de Hinterhorn Alm al volgens het hoogteprofiel, maar de eerste 3km voelen niet echt als een klim aan, omdat je hier eigenlijk door het dal fietst. Pas als we in Sankt Martin linksaf slaan begint de klim echt en is het nog 6km tot de top met een gemiddelde van bijna 11%. Dit stuk is ook het parkoers van de jaarlijkse Hinterhorn Challenge waarbij er een wedstrijd wordt georganiseerd wie er als snelste naar boven fietst. Waar ik op de Halltal geen enkele fietser tegen ben gekomen, kom ik er hier meerdere tegen die zowel omhoog als omlaag gaan. Ondanks het stijgingspercentage en de hitte, loopt de klim lekker gelijkmatig en heb ik voor de eerste keer vandaag het gevoel dat ik in een ritme kan komen. Hoe hoger ik kom, hoe mooier het uitzicht over het Inntal wordt. Bovenop zit een restaurant die geopend is. Ik heb honger en zin in iets anders dan zoets, maar ik besluit direct om te draaien en af te dalen en ergens voor de volgende klim te eten.

Sagalm
Aan de voet van Sagalm in het dorpje Kolsass werken we een snelle hartige lunch naar binnen. Alhoewel, lunch kunnen we het niet echt meer noemen, want het is bijna 17u. We hebben een krappe 70km gefietst en hier ruim 5km over gedaan. Omdat de klimmen niet heel snel zijn gegaan, maar ook de afdalingen niet, zijn de kilometers niet echt opgeschoten. We zijn dus pas ruim over de helft, maar gelukkig hebben we nog maar één klim op het programma staan, anders waren we niet voor het donker terug geweest.

De Sagalm is te verdelen in 2 secties, namelijk de eerste helft is steil (ruim 11%) en de tweede helft loopt lekker en is goed te doen met een percentage van 6%. Het asfalt wat hier ligt is snaarstrak en daalt heerlijk af. Na het dorpje Kolsassberg hebben we het steilste stuk gehad en volgt een wat smallere weg naar de Sagalm. Het dal zelf ziet er erg kneuterig uit met veel gras en her en der en huisje. Aan het eind van de klim rijden we tussen wat vakantiehuizen door en opeens stopt de weg en gaat over in een wandelpad.

Terug naar Innsbruck
Na het afdalen van de Sagalm rijden we terug richting Innsbruck. Aangekomen in Innsbruck fietsen we tussen de sportvelden door met uitzicht op de Olympische skischans door Zuid-Innsbruck. Even later fietsen we de stad weer uit om via Götzens terug te fietsen naar Völs. We dachten dat het klimwerk voor vandaag er op zat, maar bij het uitfietsen van Innsbruck komen we op een fietspad terecht dat een paar honderd meter met 17% omhoog loopt. Daarna vlakt de weg wat af, maar in totaal klimmen we er nog zo’n 300 hoogtemeters bij. De hoogtemeters hadden van ons niet perse meer gehoeven, maar toch was het een stuk toffe route en deed het wat Limburgs aan. Geen grote bergen meer, maar leuke kleine dorpjes met wegen tussen akkers en af en toe een kuitenbijter. Eenmaal op het hoogste punt volgt een lekkere afdaling over een wat drukkere weg en voor we het doorhadden zijn we bij de auto en zit er weer een heerlijke en avontuurlijke dag op de fiets op!

Dag 5: Timmelsjoch (45km – 1408hm)

Ritinfo

Link naar Strava activiteit.

Naam beklimming	Lengte	Gem %	Aantal hm	Hoogte top
Timmelsjoch	23,8km	4,7%	1292m	2474m

Verslag rit
Na vier dagen met behoorlijk wat klimmen staat vandaag enkel de Timmelsjoch op de planning. Officieel is de gehele pas nog niet open in verband met lawinegevaar, maar tot Hochgurgl is het in ieder geval mogelijk om de Timmelsjoch op te fietsen. Via het Instagram account van de Timmelsjochpas is de informatievoorziening of de pas open of dicht is in ieder geval prima, dus ben je benieuwd of deze open is, check hun account!

Timmelsjoch
Vanuit Sölden starten we ons avontuur naar de top van de Timmelsjoch (deze kant dalen de deelnemers van de ORM als laatste af). Wederom schijnt de zon heerlijk en de klim gaat over prima asfalt. De ene kilometer is wat zwaarder dan de andere, maar deze kant is goed te doen. In Zwieselstein is er de mogelijkheid om de Vent in te slaan, maar dat doen we vandaag niet. Na Zwieselstein loopt de weg wat steiler op, maar dit duurt maximaal 1,5km. Er volgt een stuk van een paar kilometer tegen max. 5%. Na Obergurgl loopt de weg weer wat meer op en volgen een paar haarspeldbochten en heb je af en toe een prachtig uitzicht over het dal waar je zojuist doorheen gefietst bent. Na deze sectie komen we aan bij het tolstation en staat er een slagboom over de weg heen met de mededeling dat de weg is gesloten. Van de andere kant van de slagboom komen twee fietsers afgedaald die aangeven dat de klim veilig is en dat het gevaar met name aan de Italiaanse kant is. Aangezien de pas één dezer dagen open gaat en we ook een paar auto’s de slagboom zien open maken en de pas oprijden, besluiten we om verder te rijden naar de top. Eerst volgt een afdaling van 2km om vervolgens nog een pittige laatste 5km naar de top te rijden. Langzaamaan wordt het landschap steeds witter en aangekomen in de laatste 2km rijden we tussen indrukwekkende metershoge sneeuwmuren. Erg tof om eens te ervaren. Onderweg komen we meer fietsers tegen en ook op de top staan een paar fietsers die niet konden wachten tot de pas officieel open ging. Op de top tikken we Italiaans grondgebied aan, gaan we met het bordje op de foto en we dalen weer af naar Sölden.

Dag 6: Rustdag

Omdat ik in de loop van de week mijn knie wat voel zeuren en ik op vrijdag nog een flinke rit wil maken, besluit ik om een dagje rust in te lassen en een klein rondje hard te lopen door de natuur rondom ons appartement (ook een aanrader overigens). Vanuit Gries kun je naar diverse bergtoppen lopen, wat verleidelijk is, maar aangezien ik hier ben om te fietsen houd ik het bij een rondje hardlopen.

Voor de liefhebber hierbij de link naar het rondje wat ik heb gelopen.

Omdat ik de rest van de week alleen maar heb gefietst en niet heb kunnen lopen, doe ik een paar intervals, waarvan één van een kilometer lang op de laatste kilometer van de Gries Klim (12%).

Daarnaast hoop ik op vrijdag dan toch eindelijk op eigen gelegenheid de Ötztaler Radmarathon te fietsen, maar hiervoor moet de Timmelsjoch open zijn. Omdat de kans aanwezig is dat dit niet doorgaat, klik ik een alternatieve route in elkaar.

Dag 7: Hochimst, Hahntennjoch, Holzleitensattel, Silzer Sattel, Niederthai, Köfels, Vent, Gries (211km – 5003hm)

Ritinfo

Link naar de Strava activiteit.

Naam beklimming	Lengte	Gem %	Aantal hm	Hoogte top
Hochimst	2,1km	12,1%	255m	1045m
Hahntennjoch	16,9km	7,0%	1188m	1894m
Holzleitensattel	8,1km	3,6%	304m	1119m
Silzer Sattel	9,7km	10,4%	1010m	1690m
Niederthai	7,0km	7,3%	536m	1538m
Köfels	3,0km	12,2%	367m	1402m
Vent	19,7km	3,4%	766m	2014m
Gries	6,9km	7,6%	526m	1703m

Verslag rit
Omdat de Timmelsjoch nog niet officieel open is besluit ik de ORM-ronde niet te gaan rijden. De Timmelsjoch is de laatste klim en om er na 200km achter te komen dat de weg is afgesloten is neit echt handig (los van of het wel veilig is, want de weg is niet voor niets dicht). Ik overweeg nog om de ronde in tegengestelde richting te rijden, zodat ik er op de eerste klim achterkom, maar als dat niet mogelijk blijkt te zijn, fiets ik weer de Timmelsjoch op en dan doe ik liever een rondje met wat nieuwe beklimmingen.

Om 8u ’s ochtends vertrek ik in mijn eentje en daal de Gries af en fiets door het Ötztal naar het noorden (overwegend naar beneden). Vanaf Oetz gaat de route (die ik de avond ervoor in elkaar heb geklikt met Strava) binnendoor richting Imst. De natuur en wegen zijn hier prachtig en heerlijk heuvelachtig met onderweg een kort klimmetje van 18% (inclusief waarschuwingsbord).

Hochimst
Aangekomen in Imst start ik vanuit het centrum met de Hochimst, waar het stempel kort maar krachtig zeker op van toepassing is. 2km lang gaat de weg steil omhoog, waarna ik in het skidorpje Hochimst aankom. De klim is leuk als je er in de buurt bent, maar aangezien deze aan de korte kant is, is het niet de moeite waard om hiervoor speciaal naar Imst te komen.

Hahntennjoch
Vanuit Imst start ik vervolgens direct aan de Hahntennjoch. De verkeersinformatie geeft aan dat de pass tussen de top en de andere kant is afgesloten in verband met sneeuw, maar voor de kant vanuit Imst staat er geen Wintersperre vermeld. Het eerste deel fietst tussen de huizen door, maar langzaam fiets ik Imst uit. Onderweg kom ik genoeg fonteintjes tegen, dus op de terugweg kan ik hier mooi mijn bidons bijvullen. Na een paar kilometer klimmen kom ik slagboom tegen die dicht is (vermoedelijk omdat verkeer de pas toch niet helemaal over kan). Ik besluit verder te fietsen. Onderweg kom ik koeien tegen en naarmate ik hoger kom wordt het uitzicht steeds fraaier. 5km onder de top zijn werklui met de weg bezig en die geven aan dat ik niet verder kan fietsen en dat ik mag beginnen aan de afdaling. Jammer, maar ik heb in ieder geval toch het grootste gedeelte van deze mooie klim op kunnen fietsen. Terug in Imst vul ik mijn bidons bij en fiets ik door het dal richting Nassereith (een dal noordelijker dan het Inntal).

Holzleitensattel
Vanuit Nassereith start de Holzleitensattel om terug te komen in het Inntal. Voor het maken van een ronde is deze pas leuk, zodat je niet over dezelfde weg terug hoeft, maar verder is er niets aan. Hij loopt gelijkmatig over een brede drukke weg met veel vakantie- en vrachtverkeer. De afdaling is lekker (geen remmen nodig), maar ik ben blij als ik van de weg af kan slaan richting Haiming. Het pad waar ik vervolgens in word gestuurd is wel weer heel leuk en is een mooie slingerend fietspad door een bosrijk gebied. Langs de Inn fiets ik vervolgens door Haiming.

Silzer Sattel
In de route die ik had gemaakt zou ik eigenlijk via het dal terug naar Oetz fietsen, maar aangezien ik wat hoogtemeters heb gemist op de Hahntennjoch en ik me nog prima voel, besluit ik toch via de Silzer Sattel naar Oetz te rijden. Ondertussen staat er 100km op de teller, maar toch fiets ik de steile klim lekkerder (en achteraf bleek sneller) op dan eerder deze week. Dit heeft met name met het tijdstip te maken, aangezien het rond de middag is en ik wat meer schaduw heb op deze klim. Deze keer besluit ik na 7km wel even af te stappen en mijn bidons bij te vullen. Eenmaal boven daal ik via de Kühtai af naar Oetz om daar te lunchen.

Vanuit Oetz rijd ik het Ötztal in over dezelfde weg die ik ’s ochtends naar beneden heb gereden. Het plan is om vanaf hier de Köfels en Niederthai te fietsen (zijtakken van het dal) op weg naar Gries, waarbij het dal ook nog eens een paar honderd meter oploopt.

Niederthai
Aangekomen in Umhausen heb ik 250m geklommen door het dal (niet heel steil) en start ik aan de Niederthai. Niederthai is een skidorpje en de weg stopt daar, dus over dezelfde weg kun je weer terug naar het dal. Deze klim kent goed asfalt en fietst lekker met 4 pittige kilometers. Na het steile stuk kom ik bij een parkeerplaats waar het behoorlijk druk is en waar je naar een waterval kunt kijken. Na een korte afdaling klim ik door naar Niederthai tot het hoogste stukje asfalt wat ik kan vinden en vervolgens draai ik om om af te dalen naar het dal.

Köfels
De volgende afslag vanuit het Ötztal is naar het dorpje Köfels. Deze klim is net als de Hochimst kort maar krachtig. Tussen de bomen door fiets ik deze kuitenbijter op en de weg vlakt nergens af. Onderweg heb ik het gevoel dat ik naar niets fiets, maar na 3km bereik ik een gezellig klein dorpje. De afdaling is niet heel fijn, omdat de weg te steil en smal is en daardoor de velgen heet worden. Onderweg stop ik één keer voor de zekerheid om de mijn velgen af te laten koelen en vervolgens ben ik snel weer op de hoofdweg.

In het Ötztal blaast een flinke wind tegen en met het valsplat omhoog is dit deel zwaarder dan verwacht. Aangekomen in Langenfeld besluit met 160km in de benen besluit ik nog niet de Gries in te slaan, maar door te fietsen naar Sölden om de Vent nog mee te pakken.

Vent
Door de stevige wind ben ik blij dat ik in Sölden aankom om vervolgens aan de Vent te beginnen. Vanuit Sölden volg ik dezelfde weg als de Timmelsjoch, met als verschil dat ik nu bij Zwieselstein afsla. Net voordat ik hier afsla kom ik een renner van Bora Hansgrohe tegen (die afdaalt van de Timmelsjoch) en krijg ik een subtiel knikje. Later via de Strava Flyby functionaliteit kom ik erachter dat het Marcus Burghardt was die een rit heeft gemaakt van Livigno naar Imst. Hij heeft dus over de Timmelsjoch van de Italiaanse kant kunnen fietsen, dus het rondje ORM was toch gelukt als ik ervoor was gegaan… Desalniettemin heb ik nu ook een mooie dag op de fiets doorgebracht, dus ik leg me er snel bij neer.

De Vent fiets ik ongeveer tot halverwege op. Sinds een dag is de weg naar het skidorpje helemaal open, maar halverwege wordt de weg gebarricadeerd door graafmachines en het ziet er uit dat het nog wel even duurt voordat ik er langs kan en vervolgens besluit ik om te draaien, omdat het ook nog 30km terug is. Vanaf hier tot Langenfeld is het heerlijk fietsen omdat de weg omlaag gaat en ik nu de wind in de rug heb.

Gries
Wat rest is nog één keer de Gries en dan zit het fietsavontuur in Oostenrijk er op. Met alles wat ik nog heb fiets ik de Gries zo “snel” mogelijk op. Heel veel is het niet meer, maar het tempo is ok. Aangekomen bij het appartement zitten mijn vrienden op straat te BBQ’en en ik fiets nog een kilometer door tot de officiële top. Deze doet zeer in de benen, maar dat mag ook na 211km en 5000hm. Terug bij het appartement kan ik meteen aanvallen 🙂